De zondag na Ta Sjansen was steen en steenkoud...en helder en zonning! Yess! Tijd om uit Longyeardalen te gaan :) Op naar Kapp Linee en Barentsburg. Samen met Jens (plus bezoekers) en Jorgen op stap. Kun je je voorstellen, twee snelheidsduivels en ik met mijn Polaris 340 :) Ik heb genoten hihi. Of zoals Jens het zei:"Je zit gewoon daar op je scooter om je heen te kijken, je rijdt niet heel snel...maar je ziet door je facemask heen dat je lacht." Ach ja, zoiets :) Ongeloofelijk mooi was de route!
Kapp Linee bevindt zich aan de westkust. De satelieten van Isfjord Radio bevinden zich hier, zodat Longyearbyen kan communiceren met de rest van de wereld. Ook hebben ze hier sinds een paar jaar een overnachtingsmogelijkheid voor toeristen geopend...mega luxe...ongeloofelijk. Daar konden we dus, na 80 km rijden in de kou, lekker opwarmen. Want koud was het, heldere lucht en zon weer vandaag...en dat betekent kou :). En de geologie is schitterend op deze plek, zelfs door de sneeuw heen kun je de plooien en scheefstellingen zien :). Dit moet een superplek in de zomer zijn.
Na Kapp Linee gingen we verder, of eigenlijk min of meer terug naar Barentsburg. Over het zeeijs! Eerste keer, en spannend...ik blijf het raar vinden...rijden over zeeijs. En het idee dat de koude koude koude zee hooguit een meter onder je is....waaah. Maar toch, stiekem ook wel heel cool. En het was een beetje slushie zeeijs, wat inhoudt dat er water op het zeeijs is. Niet gevaarlijk, maar de scooters kunnen heel gemakkelijk vast komen te zitten in deze slush. Enige oplossing: gassen. Gelukkig deed iedereen dat, dus het was geen probleem om in Barentsburg te arriveren.
Barentsburg is...vreemd. Er wonen nu ongeveer nog 200 Russen, maar het was ooit net zo 'groot' en bewoond als Longyearbyen. Nu staan veel van de echte Russische, communistische bouwstijl huizen leeg. De mensen die er wonen, werken voornamelijk in de mijn. Al is die nu gesloten, door een brand vorig jaar. Bij de blussing hebben ze de mijn verdronken, dus het is nu een beetje een probleem om te mijnen. Doordat er de hele winter lang zeeijs in Gronfjorden ligt, krijgen ze alleen in de zomer voedselbevoorrading. Dus...kun je in het hotel chocola kopen met bijzondere houdbaarheidsdatum. Bijvoorbeeld: een marsreep is houdbaar tot 15 maart 2008. Tja, wil je het verkopen dan maak je van de 8 toch gewoon een 9? Hahaha, heerlijk! Veel van de gebouwen stonden op in storten, maar de bewoners leken toch nog blij met hun woonplaats. O ja, het zwembad is gevuld met groen zeewater :) Heerlijk voor een frisse duik :) Verder hebben ze een kinderopvang, een groot ziekenhuis, een school en een bibliotheek. Barentsburg startte als een Nederlandse nederzetting, maar de Russen namen het mijnen over. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd er veel verwoest maar in de jaren zestig hebben de Russen veel herbouwd. Heel bizar om te zien.
De terugweg namen we een andere route, langs de kust. Erg mooie route :)
Kapp Linee bevindt zich aan de westkust. De satelieten van Isfjord Radio bevinden zich hier, zodat Longyearbyen kan communiceren met de rest van de wereld. Ook hebben ze hier sinds een paar jaar een overnachtingsmogelijkheid voor toeristen geopend...mega luxe...ongeloofelijk. Daar konden we dus, na 80 km rijden in de kou, lekker opwarmen. Want koud was het, heldere lucht en zon weer vandaag...en dat betekent kou :). En de geologie is schitterend op deze plek, zelfs door de sneeuw heen kun je de plooien en scheefstellingen zien :). Dit moet een superplek in de zomer zijn.
Na Kapp Linee gingen we verder, of eigenlijk min of meer terug naar Barentsburg. Over het zeeijs! Eerste keer, en spannend...ik blijf het raar vinden...rijden over zeeijs. En het idee dat de koude koude koude zee hooguit een meter onder je is....waaah. Maar toch, stiekem ook wel heel cool. En het was een beetje slushie zeeijs, wat inhoudt dat er water op het zeeijs is. Niet gevaarlijk, maar de scooters kunnen heel gemakkelijk vast komen te zitten in deze slush. Enige oplossing: gassen. Gelukkig deed iedereen dat, dus het was geen probleem om in Barentsburg te arriveren.
Barentsburg is...vreemd. Er wonen nu ongeveer nog 200 Russen, maar het was ooit net zo 'groot' en bewoond als Longyearbyen. Nu staan veel van de echte Russische, communistische bouwstijl huizen leeg. De mensen die er wonen, werken voornamelijk in de mijn. Al is die nu gesloten, door een brand vorig jaar. Bij de blussing hebben ze de mijn verdronken, dus het is nu een beetje een probleem om te mijnen. Doordat er de hele winter lang zeeijs in Gronfjorden ligt, krijgen ze alleen in de zomer voedselbevoorrading. Dus...kun je in het hotel chocola kopen met bijzondere houdbaarheidsdatum. Bijvoorbeeld: een marsreep is houdbaar tot 15 maart 2008. Tja, wil je het verkopen dan maak je van de 8 toch gewoon een 9? Hahaha, heerlijk! Veel van de gebouwen stonden op in storten, maar de bewoners leken toch nog blij met hun woonplaats. O ja, het zwembad is gevuld met groen zeewater :) Heerlijk voor een frisse duik :) Verder hebben ze een kinderopvang, een groot ziekenhuis, een school en een bibliotheek. Barentsburg startte als een Nederlandse nederzetting, maar de Russen namen het mijnen over. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd er veel verwoest maar in de jaren zestig hebben de Russen veel herbouwd. Heel bizar om te zien.
De terugweg namen we een andere route, langs de kust. Erg mooie route :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten