Svea- Kapp Amsterdam

De heenweg:

'Ik heb de cabin in Svea geboekt dit weekend, willen jullie mee?' N a t u u r l i j k! Op naar Svea, de giga mijnstad :) Eten, fuel en gaan! Na een college van 9-11 werden Matt en ik opgepikt van UNIS door Marta en Erlend. Michael, Tim en Jonas zouden een dag later komen. En daar gingen we, het weer was geweldig en de scooters deden hun best :) Klaar voor een groots weekend :)

De cabin en omgeving:

Toen we aankwamen schrokken we ons in eerste instantie kapot: waaaat! Zwart! Waarom!? Ja, oh, duh vanwege de koolmijning natuurlijk...even niet aangedacht. Alles was dus bedekt met een dun maar zeer duidelijk aanwezig laagje kool :) Maar wat in eerste instante shockerend was, was de tweede ochtende 'just the way it is' en eigenlijk best wel mooi (?). De cabin lag mooi, aan het zeeijs, met ten oosten van ons de schitterende industrie van Svea. Niet in operatie gedurende de winter vanwege het zeeijs. De cabin was uber cosy, en we (Matt) kregen het voor elkaar om de cabin tot boven de 40 graden op te stoken...:) geen grapje. Heerlijke sauna was het :) Twee nachten verbleven we in de cabin. Dus twee avonden koken, dakzitten, sneeuwballen gooien, relaxen, zeeijsen, naar het toilet met een rifle, sneeuw scheppen voor drink- en kookwater, tanden poetsen in een schitterende zonsopgang en genieten :).
O ja, de eerste dag kregen we het beste drinkwater van Svea. En wel van twee mijners die in het Midden Oosten wonen :) Hoe aardig :)
Binnen was het boven de 40 graden en buiten rond de -25. De deurklink en ramen zaten onder het ijs :) Nooit geweten dat naar het toilet gaan in de Arctic goed voor bloed circulatie is :)

De terugweg:

Zoals je kunt zien: het was schitterend! Uber gevaarlijk maar mooi :) We hadden het idee om een andere route terug te nemen, maar we konden het officiele scooterpad niet vinden...en toen opeens...werd het mega mega mega mega glad. Ik kieperde om met de scooter. Niet hard want we reden langzaam. Wat gebeurde is dat de achterkant van de scooter de helling afgleed...mijn eerste reactie was: gas! Niet slim, want het resultaat was dat we omkiepte. Dat was het startpunt van voorzichtigheid. Matt en Erlend kwamen naar ons toegelopen...althans dat was de bedoeling...want ze konden amper lopen...zo glad was het. Vanaf dat moment hebben we slechts 20km/h gereden, geen versnellingen, geen gas en veel evenwicht en zweet. Mijn God, af en toe was het zo eng. De helling was way too steep, en de helling bestond alleen maar uit ijs, afgezien van een sneeuwlaagje van een paar mm. Gekkenwerk. Bij momenten dacht ik: oh nee, hier gaan we, recht het zee ijs in. Maar, na heel veel voorzichtigheid, wachten, glijden, opstarten etc. kwamen we in Reindalen! En konden we blij zijn dat we er allemaal nog waren :). En toen: crossen! Wiehoo! Reindalen is een super groot vlak dal waar we heerlijk 80km/h konden gaan! En dat deden we! Zoals de foto's laten zien was de zon schitterbaar! Het heeft ons goed op de been gehouden. Elke keer als we stilstonden was de eerste reactie:"Damn, this is hard!" en de volgende reactie:"But it so beautiful!" Echt schitterend, had het voor geen goud willen missen. En achteraf voelden we ons natuurlijk super stoer! :)

Thuis gekomen, blij dat we alive waren besloten we om luxe pizza met zijn allen te eten.in Barentspub Dat hadden we wel verdiend :) En aangezien er een Polar Year Symposium was op UNIS, hadden we gratis koffie en cake als dessert! Een zeer geslaagd weekend!