Hitchhiking op +/- 1000 km vanaf de Noordpool

Tja, zulke dingen overkomen je zomaar. Ben je aan het lopen naar je huis in Nybyen, stopt er ineens een truck naast je met een Noors pratende man erin. Ik dacht meteen dat het de Sysselmannen (de 'baas' van Svalbard) waren en dat ik iets fout deed. Maar nee, de meneer vroeg simpel of ik een lift wilde. Nou graag! Ik was namelijk behoorlijk bepakt en bezakt voor morgen. Morgen is DE GROTE DAG! Oefenen op de gletsjer wat we (hopelijk) geleerd hebben de afgelopen week. Dus er zal een Glacier team zijn om een student uit de crevasse te tillen, een Camp team die een tent moeten opzetten op het ijs en een Avalanche team die iemand van onder een lawine moeten zien te halen. Ik heb er zinnn in! (op de foto rechts, het dak van UNIS)

Ondertussen hebben we nog meer overlevingsskills gekregen door lessen in: eerste hulp, het geven van CPR, het verplaatsen van gewonden, het altijd communiceren met elkaar en de Sysselmannen wanneer je op een reisje gaat, hoe je je moet gedragen op zeeijs (watch out for polar bears), hoe je een goede kou en wind bestande tent opzet, en je dus zorgt dat niets weg waait en dat je niet dood vriest en dat je geen CO vergiftiging oploopt, hoe je een vuurtje maakt, namelijk eerst buiten de tent en dan pas in de tent, hoe werkt een gletsjer en wat zijn gevaarlijke plekken, hoe red je iemand uit een crevasse, hoe herken je lawinegevaar en hoe red je iemand onder een lawine vandaan? Dus. Een hoop nieuwe kennis en informatie en waarmee we als het goed is na morgen zullen overleven op Svalbard. Omdat de UNIS studenten zo'n goede training krijgen, verwachten mensen ook dat wij anderen zullen helpen als we ze mochten tegen komen ergens op de eilanden.

Aan de oostzijde van Svalbard vind je veel meer zeeijs dan aan de westkant. Dit komt doordat de warme golfstroom aan de westzijde van Spitsbergen passeert. De oceaanstromen bij de noordpool veroorzaken bewegingen van het ijs daar. En dit jaar is de fjord bij Longyearbyen, Adventfjorden, weer bevroren. Er is dit jaar meer ijs dan de afgelopen jaren. Er ligt nu een schip vast in Adventfjorden omdat het niet op tijd vertrokken was. Bij onze 'A taste of sea ice' les was de les van de docent duidelijk: je wilt niet het zeeijs gaan breken zodat het schip weg kan, want je zorgt dat de hele fjord opbreekt en dus niet meer gebruikt kan worden voor verldwerken per snows scooter. En wat hoor ik nu net: ze gaan het opbreken. Ben benieuwd. En we hebben ook gezien dat je echt over water kunt rijden met je scooter. Vereist wel wat oefenening. Natuurlijk gingen we onze kennis direct in de praktijk brengen. Dus, scooterpak aan (warm!) en het zeeijs op. Rifle mee want waar zeeijs is, zijn ijsberen. Wat je als eerste doet, voordat je er ook maar aan denkt om het ijs over te steken, is de ijsdikte meten. Dit doe je heel simpel door een gat in het ijs te maken met een ijsbijl. Is er na 30cm nog steeds geen water, dan is het veilig genoeg. Daarna waren de reddingsoperaties aan de beurt. Als je aan scooteren bent heb je altijd een jerrycan bij je voor de brandstof. Deze zelfde jerrycan kun je ook naar een drenkeling goeien, maar met 20L gasoline erin is dat nog best lastig. En hoe red je jezelf? Je hebt altijd twee pinnen op je nek hangen, waarmee je in het ijs kunt prikken. Wanneer je in het water raakt, kun je deze pinnen samen met al je kracht gebruiken om uit het water op het ijs te komen...punt was...het lukte op een horizontaal vlak...maar wanneer je omhoog moest werken...didn't work. Dus na deze oefening waren we allemaal wat depressed, omdat we ervan overtuigd waren dat als we te water zouden raken, we het niet zouden overleven...Conclusie was dat, als je in een levensbedreigende situatie terecht zou komen, je wel sterk genoeg zou zijn. Hopelijk hoeven we dit geen van alleen mee te testen.

Bij de lawine les werden we meteen gerustgesteld: gebergten met sneeuw bedekt hebben altijd lawine gevaar. Dit betekent simpel: op heel Svalbard is er lawinegevaar. Dus let je altijd goed op. Duidelijk. En 90% van de begraven mensen gebeurd door een lawine die door die mensen zelf veroorzaakt is. Wat een geruststelling, wanneer je gewoon voorzichting bent zit je goed. Maar wat als het toch gebeurd? Als eerste heb je een beacon, wat een apparaat is dat een magnetisch signaal uitzendt zodat anderen je kunnen vinden. Ten tweede heb je altijd een probe bij je, wat simpel gezegd een 3m lange prikker is. Om, inderdaad, mee te prikken, en zo de slachtoffers te vinden. Ten derde breng je altijd een schep mee, om degenen ook uit te kunnen graven. Uiteraard gingen we nu ook weer deze kennis in praktijk brengen. Het bleek nog best lastig om zo'n beacon te vinden, maar met een beetje geduld kom je wel ver :).

Knopen knopen kan ik nu ook. En binnen een paar minuten kunnen we met meerderen een systeem maken waarmee we mensen uit een crevasse kunnen krijgen. Dit oefenden we bij de nooduitgang, door een persoon te laten zakken, het systeem in orde te maken, en door vervolgens het slachtoffer omhoog te krijgen (ik mocht ook het slachtoffer zijn, jippie! (maar het is niet mij op de foto)).

En mijn hechtingen zijn eruit! Jippie! Het ziet er mooi uit, nu moet het nog even helen. Bij het Sykehus heeft een verpleegster ze er goed uit gehaald :).

Het is nog steeds donker en koud, maar het is nog steeds leuk!

De algemene boodschap hier op Svalbard:
STAY CALM, THINK AND ACT don't panic