Longyearbyen gletsjer!

Na vijf dagen training was het dan zo ver! We mochten het veld in en laten zien wat we konden. We bleven dicht bij huis, net achter Nybyen wandelden we de gletsjer op. Verdeeld in drie groepen verspreidden we ons over het 'noodgebied'. Eerste stop: crevasses (spleten in de gletjser). Helaas niet oefenen in een echte crevasse, maar gewoon bovenaan een sneeuwhelling. Eerst werden we geacht wat te oefenen in het leggen van de knopen en het in werking stellen van het reddingsmechanisme. Dat ging al snel goed, dus toen was het tijd voor het echte werk. Eigenlijk wilde ik het slachtoffer zijn (lekker hangen aan de veilige touwen), maar toen vond ik mezelf in de positie van 'rescuer' en moest ik een toch zeker 20-30 zwaardere Duitser (Tim) redden uit de 'crevasse'. En hij had ook nog eens een gebroken been. Voorzichtig te werk gaan dus. Tim lag al een tijdje beneden (een meter of acht lager dan ons) voordat we klaar waren om hem te redden en het was zo zo koud daar. Langzaam werd ik naar beneden gelaten met een extra benodigdheden om hem aan mij vast te binden en hem veilig omhoog te krijgen. En mensen met gebroken benen en die het koud hebben zijn lastig! Maar uiteindelijk waren we klaar om naar boven te gaan. En dat is hard werken! Het slachtoffer kon niets meer en de helling was bedekt met stenen. Ik moest Tim dus omhoog trekken zodat hij zijn hoofd niet zou verliezen. Ondertussen moest de communicatie met de mensen boven, die de touwen bedienden, goed verlopen. Dat ging bijna mis..."STOP, STOP, STOP!' 'What?! Shall I pull you?' 'Nooo!' 'Oh..stop!' 'Yes, thanks!'...bijna een echt slachtoffer...Het gaf goed aan wat er allemaal gebeurd tijdens zo'n situatie. Sommige mensen hebben het koud, sommige mensen weten niet wat ze moeten doen en sommige wel, maar die kunnen het niet duidelijk maken. Maar...uiteindelijk werkte iedereen samen en was het slachtoffer gered!

Next stop: een bewusteloos iemand, niemand weet hoe en waarom. Wat doe je dan? Set up a camp! En snel, want het begon te waaien en voordat je het weet ben je koud en kun je niets meer zien. We hadden binnen geoefend met het opzetten van de tent, en het ging verrassend goed buiten op het ijs en in de wind. Goed alle gaten bedekken met sneeuw, zodat je geen wind in de tent hebt, goed vastzetten en het slachtoffer kon naar binnen. De hete choco die we wilde maken ging helaas niet door, omdat de fles met brandstof lekte. Volgende keer beter :).

Daarna moest ik ontzettend nodig naar het toilet...die hadden we natuurlijk niet bij ons. Dus...met mijn backpack als windvanger met de billen bloot. En dat is k-k-koud. Maar het luchte wel heel erg op :).

Next stop: lawine. Drie personen zijn bedolven onder de sneeuw. Gelukkig geen echte personen, maar alleen maar receivers en pakken. Ook hier bleek dat het knap lastig was en dat het niet zo ging als je wilde. Het signaal van de avalanche beacon viel steeds weg als je dacht dat je er bijna was. En ook al wist je dat het niet echt was, werd je toch gefrustreerd omdat je maar 18 minuten hebt om iemand te redden. Na die 18 minuten is het slachtoffer meest waarschijnlijk overleden aan de kou. Of aan zuurstofgebrek. Is ook niet prettig. De helling waarop de 'lawine' had plaatsgevonden was ook vrij instabiel, waardoor je elke keer als je net boven was, weer een tiental meters naar beneden gleed. Maar met zoveel mensen aanwezig, hebben we toch de drie slachtoffers nog gevonden. Deze oefening herhaalden we nog een keer. Maar nu had het slachtoffer geen avalanche beacon bij zich en vertrouwden we op onze probes (lange stokken waarmee je langzaam de omgeving mee uitkamt) en wederom een geslaagde reddingsoperatie!

Als laatste kwam het bericht dat de SuperPuma onderweg was! De SuperPuma is een helicopter die de mensen uit de problemen haalt als ze zich ergens op het eiland bevinden. En dat ding maakt een hoop sneeuw los. Zoveel dat ze besloten om de helicopter niet op de afgesrpoken plek kon landen en toen maar voor onze voeten landde en een willekeurig iemand uit de groep trok om in de helicopter te takelen. Later hoorden we dat diegene een half uur in de helicopter heeft gezeten en zo superveel van het eiland heeft gezien. Woow, iedereen was jaloers!

Maar wat was het mooi op de gletjser! Het was bijna volle maan en er waren geen wolken, dus het was super licht! Echt supermooi, al die bergen met ijs en sneeuw om ons heen, super. Ik heb er van genoten. Foto's ga ik nog proberen op te snorren, want mijn camera vond het te koud :).














Na de zes uur buiten geweest te zijn, werden we naar UNIS gereden (overdreven luxe) en hadden we heel even om te eten. Daarna tijd voor een schriftelijke test waar we al onze kennis nog eens konden laten zien. Daarna ... tijd voor pizza! Betaald door UNIS :). Tot een uur of 10 hebben we er toen nog een leuke avond van gemaakt rond het kampvuur. Daarna was ik zo moe, dat ik meteen ben gaan slapen na een heerlijk dagje buiten :). Zeker voor herhaling vatbaar!

PS wat een prestatie van de Logistics afdeling: met 120 man veilig de gletjser op en af :).